Ήταν 21 Απριλίου 1967 όταν επίορκοι αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου, με τη συμμετοχή του ταξίαρχου τεθωρακισμένων Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου, όπως και άλλων αξιωματικών καταλύουν το δημοκρατικό πολίτευμα με πραξικόπημα, το οποίο οι ίδιοι ονόμασαν «εθνοσωτήριο επανάσταση».
Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος θα γράψει στην αυτοβιογραφία του:
«..Τις περισσότερες φορές δακρύζω από χαρά για το δώρο της ζωής. Άλλοτε όμως από θλίψη. Από αναμνήσεις και σκέψεις που γράφτηκαν σ’ αυτό το βιβλίο και επιστρέφουν στον νου μου ξανά και ξανά. Από ερωτήματα που δε θα απαντηθούν ποτέ καθώς η ιστορία δεν αλλάζει και φυσικά δεν έχει “αν” και “ίσως” ιδίως ως προς στιγμές όπως εκείνες στις 13 Δεκεμβρίου 1967 (όταν προσπάθησε να ανατρέψει τη χούντα).
Όχι από θλίψη για το πόσο ακριβά εγώ το πλήρωσα. Αλλά για το ότι δε το κατάφερα, με οποιοδήποτε για μένα κόστος, να απελευθερώσω την Ελλάδα από τους τυράννους της, που φυσικά με εκδικήθηκαν γι’ αυτό – γιατί εκεί βρίσκεται η μήτρα όλων όσων ακολούθησαν, πάνω σ’ αυτούς πάτησαν.
Καμιά φορά όμως, ειδικά αυτά τα τελευταία χρόνια που ο τόπος ζει τη φοβερή καταστροφή στην οποία κατέληξε όλη αυτή η εποχή – καταστροφή με ρίζες και αιτίες ηθικές – αναρωτιέμαι μέσα μου:
Ποιόν τελικά εκδικήθηκαν περισσότερο οι επίορκοι εκείνοι αξιωματικοί που παράνομα πρώτοι άλλαξαν το πολίτευμα του τόπου για να έρθουν στη συνέχεια τα υπόλοιπα γεγονότα και να πατήσουν στα δικά τους χνάρια;
Εμένα εκδικήθηκαν;
Ή μήπως στην πραγματικότητα την Ελλάδα την Πατρίδα;
Την απάντηση δεν είμαι εγώ που θα τη δώσω. Την απάντηση θα την δώσουν η ιστορία και ο Λαός..»
Το κείμενο επιμελήθηκε ο κ. Ανδρέας Μέγκος (Andreas Megos)
